ဘဝနှင့်ရင်းနှီးခဲ့ရသော သင်္ခန်းစာ ( လူတိုင်းဖတ်သင့်တဲ့ ဝတ္ထုတို )

   မိုးကဆွေနေသည်မှာ ငါးရက်ပင်ရှိနေချေပြီ။ တောတောင်များ ထူထပ်၍လော၊ ပင်လယ်နှင့်နီးသောကြောင့်လေမသိ။ ယခုခ ျိန်ထိ မိုးကမရပ်သေး။ မှန်သည်။ မိုးက ရပ်ဖို့နေနေသာ ၊ နံနက်ကထက် ပို၍ပင်သဲလာသလို။ မိုးခြိမ်းသံကြားရခဲသော မော်လမြိုင်မိုးသည်

ယခုမူ မိုးခြိမ်းသံနှင့် လျှက်စီးများပါ လက်နေသည် ။ တခါတရံ လေပြင်းများပါ ပါလာသောကြောင့်  ဆောင်းထားသည့် ထီးပင် လွင့်လုမတတ်ဖြစ်နေသည်။  ကိုယ်လုံသည့် မိုးကာအင်္ကျ ီ ဝတ်ထားပါသော်လည်း အအေးဓာတ်က အငြိမ်မနေ။ ပါးပြင်ကို ပွတ်ယှက်တိုက်ဖြတ်ပြေးသော
လေက ခန္ဒွာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို လျှက်စစ်နှင့် တို့သကဲ့သို့ တုန်ခါနေ၏။ ချမ်းအေးသောကြောင့် မေးချင်းရိုက်သံသည် သံလွင်မြစ်ရေစီးသံထက်ပင် ကျယ်နေသည်ဟု ထင်မိသည်။

သံလွင်မြစ်ရေစီးသံ့
    ဟုတ်သည်။ ကျွန်တော်နှင့်သူမသည်
မုတ္တမနှင့် မော်လမြိုင်မြို့အကြားရှိ သံလွင်မြစ်ကြီးကို ဖြတ်၍တည်ဆောက်ထားသော သံလွင်တံတားပေါ်တွင်

မတ်တတ်ရပ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သူမက ကျွန်တော့်ကို အရေးကြိးပြောစရာရှိသည်ဟု ဖုန်းနှင့် ချိန်းဆိုလိုက်
သောကြောင့် သည်သံလွင်တံတားပေါ်တွင် ကျွန်တော်ရောက်လာရခြင်းဖြစ်သည်။ သူမနှင့် ကျွန်တော်သည် သုံးတန်းကျောင်းသားဘဝကတည်းက စ၍ ခင်မင်ခဲ့သည့် ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ သုံးတန်းကျောင်းသားဘဝဟု ဆိုရာတွင် ကျွန်တော်၏ ဇာတိသည် မော်လမြိုင်
မဟုတ်ပေ။ အညာသား ငါန်းဇွန်ဇာတိဖြစ်သည်။ အထက ကျောင်းဆရာဖြစ်သော ကျွန်တော်၏ဖခင်က မော်လမြိုင်မြို့တွင် တာဝန်ကျသောကြောင့် သုံးတန်းတက်ရမည့်နှစ်မှ မော်လမြို့သို့ ရောက်လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
    သူမသည် မည့်သည့်အလုပ်ကို လုပ်လုပ် ကျွန်တော့်ကို ရှေးဦးစွာ တိုင်ပင်နေကျဖြစ်သည်။ ပျော်ရွှင်စရာကိုလည်းကောင်း ၊ စိတ်ညစ်စရာကိုလည်းကောင်း တူတူမျှဝေခံစားတတ်သော သူမနှင့် ကျွန်တော်သည် သူငယ်ချင်းအဖြစ်ထက်မက မောင်နှမရင်းချာကဲ့သို့
ပင် ချစ်ခင်ကြသည်။ သံလွင်မြစ် ။ အတ္ထရံမြစ်။ဂျိုင်းမြစ်တို့ ပေါင်းစုံသကဲ့သို့ ကျွန်တော်နှင့်သူမ၏ ခင်မင်ချင်းသည် မောင်နှမ၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ရေစီးထဲ စိမ့်ဝင်နေသည်ဟု ပြောလျှင် ပို၍ မှန်ပါမည်။
( ငါ နင့်ကို အရေးကြီးတိုင်ပင်ချင်လို့ )
    စကားသံ၏ တိတ်ဆိတ်မှုကို သူမက စတင်၍ ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။
( နင်ကလည်း ။ တိုင်ပင်တာများ ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့ ၊ အရင်လိုပြောလည်း ရတာပဲဟာကို )
( မဟုတ်ဘူး ။ ဒီတစ်ခါ အရင်ထက်ပိုပြိးလေးနက်တယ် )
    ကျွန်တော်က သူမကို မကြည့်ပဲ သံလွင်မြစ်ကြောင်းတစ်လျှောက်ကို မျှော်ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချလိုက်၏။ သင်္ဘောတစ်စီး၏ အသံကား ဝေးနေပါသော်လည်း မိုးသံ ၊ လေသံအကြားတွင် သဲ့သဲ့လေးကြားနေရ၏။ ယင်းသင်္ဘောသည် သံလွင်မြစ်ရေကို သင်္ဘော
ဦးချွန်ဖြင့် နှုစ်ဖြာ ဖြစ်အောင်ခွဲကာ သူလိုချင်ရာ ခရီးကို ဆက်လက်ထွက်ခွါနေသည်။
 ( အေးလေ ၊ ပြောကြည့်ပါ )
( ငါ့ ငါ့ မင်းဇော်နောက်ကို လိုက်ပြေးမလို့ )
( ဘာ့ )
    ကျွန်တော်၏ အော်ဟစ်သံက သူမကို ခြောက်လှန့်စေမိသွားသည်လားမသိ။ သူမက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေသည်။ သို့သော် ပြုံးမနေပေ။
( မင်းဇော်ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ဘာသာ မတူဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား )
( သိတော့ သိတာပေါ့ဟ )
( ဘာသိတာလည်း ၊ ပြောလေ ။ ဆက်ပြော )
    သူမ၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကျွန်တော်၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်လှုပ်၍ ဒေါသဖြင့် အော်ပြောလိုက်သည်။ ပိုပြီး သဲလာသော မိုးက လေနှင့်အတူ ပါလာသည်။ လွှတ်ချလိုက်သောထီးသည် သံလွင်မြစ်ရေစီးကြောင်းတွင် စုန်းစုန်းနစ်ပျောက်ကွယ်သွားချေ၏။ ကျွန်တော်
ထီးကို မနှမြော။ ဟုတ်သည်။ ထီးကို မနှမြောပေ။ ဘာသာခြားလက်ထဲတွင် အမဲဖျက်သလို အဖျက်ခံရမည့် မြန်မာ့ ဗုဒ္ဒွဘာသာအမျိုးသမီးကောင်းတစ်ယောက်ကိုသာ နှမြောမိသည်။
( သူက ငါ့ကို အရမ်းချစ်တယ်ဟ ၊ ငါ့ကိုလည်း အလိုလိုက်တယ်။ လိုချင်တာအကုန်ဝယ်ပေးတယ် )
     ( နင် အဲဒါတွေ မက်မောနေတာလား ။ ပြောစမ်း ။ အဲဒါတွေက နင့်ဘဝအတွက် အရေးကြိးနေလို့လား )
( ကျန်သေးတယ် ။ သူနဲ့ငါနဲ့ ရပြိးသွားရင် ငါတို့ဘာသာထဲကို သူက ဝင်လာမယ်တဲ့ ။ ဒုလ္လဘရဟနု်းတောင် ( ၁ )လ ဝတ်မယ်ပြောတယ် )
( နင် က  ယုံနေတာလား ။ ဟမ်း ။ မွတ်ဆလင်ဆိုတဲ့ ကုလားက တို့မြန်မာတိုင်းရင်းသားတွေရဲ့ သွေးကို ဖောက်ပြိး သာသနာပြုနေတာ နင်မသိဘူးလား ။ နင့်ဆီက စဉ်းစားတတ်တဲ့ ဦးနှောက်တွေ ဘယ်ရောက်ကုန်တာလဲ )
     ( အဲဒါတွေ ငါမသိဘူး ။ ငါသိတာက သူကလည်း ငါ့ကို ချစ်သလို ။ ငါကလည်း သူ့ကိုချစ်တယ်။ ပြီးတော့ ငါလိုချင်တဲ့ အရည်အချင်းတွေ သူ့ဆီမှာ အကုန်ရှိတယ် )
( ဘာလဲ ။ တိုက်ရှိတယ်  ။ ကားရှိတယ် ။ ငွေရှိတယ်။ ပြီးတော့ သူ့အဖေက လွှတ်တော်ထဲက အမတ်တစ်ယောက် ။ နင်လိုချင်တာ အဲဒါတွေမို့လား ။ ပြောစမ်း ။ နင်ဘယ်တုန်းက ငွေမက်တဲ့သူဖြစ်သွားတာလဲ )
( ဝါ မကျွတ်ခင် ငါတို့လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်ထားတယ် )
( ဘာ့ ဝါမကျွတ်ခင်ဟုတ်လား ။ နင် ငါ့ကို အရွဲ့တိုက်နေတာလား မိဖြူ ။ ငါတို့ မြန်မာတိုင်းရင်းသားတွေ ဘယ်တုန်းက ဝါတွင်းထဲမှာ မင်္ဂလာဆောင်တာ ရှိခဲ့လို့လဲ ။ နင်က ကုလားကိုတောင် လက်မထပ်ရသေးဘူး ။ ငါတို့လူမျိုးရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကို ဆန့်ကျင်ရဲနေပြီပေါ့)
( ငါ စကားသိပ်မပြောချင်ဘူး မိန်နွေ ။ ဒီတစ်ခါ နင့်ကိုခေါ်လိုက်တာ ဆွေးနွေးဖို့မဟုတ်ဘူး။ အသိပေးတာ။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ သိသင့်တယ်ထင်လို့ အသိပေးတာ ။ ကဲ့ငါသွားတော့မယ် )
( နေဦး ။ နင်မသွားနဲ့ဦး ။ နင်ကြိုက်လှပါတယ်ဆိုတဲ့ မင်းဇော်ရဲ့အကြောင်းကို ငါပြောပြမယ်။ မွတ်ဆလင်ကုလားတွေရဲ့အကြောင်းကို ငါပြောပြမယ်)
( ငါ မကြားချင်ဘူး  ။ သိလည်း မသိချင်ဘူး )
( နင် မင်းဇော်နောက်လိုက်သွားရင် အမြှောင်မယားပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ် )
( မရိုင်းနဲ့ နော် )
( နင့်ကို သူ့စိတ်ကြိုက် လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြိး မပေါ့မပါးနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့မှာက နင်နော ်)
( မပြောနဲ့လို့ ပြောနေတယ်နော် )
    မိုးက သဲကြီးမဲကြိး ရွာသွန်းနေသည်။ ဘယ်အချိန်ထိ ရွာနေဦးမည်မသိ။ မိုးနှင့် အတူပါလာသော လေက ပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်။ စောစောက တွေ့မြင်လိုက်ရသော လှေငယ်လေးပင် မိုးဒဏ်လေဒဏ်ကို မခံနိုင်၍လော မသိ။ မုတ္တမ ကမ်းဘက်သို့ သုတ်
တင်ခြေ လှော်ခတ်နေ၏။ ကျွန်တော်သည်ကား မိုးဒဏ်ကို လည်း ဂရုမပြုနိုင်သလို ၊ လေဒဏ်ကိုလည်း အာရုံမပြုနိုင်။ မြန်မာလူမျိုးအတွက်ကော။ ဘာသာ သာသနာအတွက်ကော အဓိက အရေးပါ အရာရောက်သည့် အမျိုးကောင်းသမီးတစ်ယောက် ဘာသာခြား၏
ထောင်ချောက်ထဲတွင် ဝင်တိုးမိမှာကို စိုးရိမ်နေမိသည်။
    ( ဇော်မင်းက ချမ်းသာတယ်ဆိုပေမယ့် အခန့်သားနေရမယ်လို့ ထင်နေတာလား။ သူ့မယားကြိးတွေရဲ့ အဝတ်တွေကို နင်လျှော်ရမယ်။ သူ့မယားကြိးတွေ စားထားတာကို နင် ဆေးရမယ်။ သူတို့က နင့်ကို အစေခံ သဘောလောက်ပဲ ဆက်ဆံမယ်ဆိုတာ
နင် မသိဘူးလား )
( မပြောနဲ့လို့ ပြောနေတာကို ကဲဟယ့်)
(့ဖြန်း့)
    မိဖြူက ကျွန်တော်၏ ပါးပြင်ကို အားကုန်လွဲရိုက်လိုက်ပြိး ချာခနဲလှည့်ထွက်သွားသည်။ ပြီးနောက် ဘေးတွင် ထိုးရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို နှိုးကာ မော်လမြိုင်မြို့ထဲသို့ အတင်းမောင်းနှင်သွားသည်။ သူမရိုက်လိုက်သော ကျွန်တော်၏ ပါးပြင်တွင် ဒဏ်ရာက
မည်သို့ ရှိနေမည် မသိ။ မိုးရေစက်တို့၏ ထိမှန်ခြင်းကြောင့် ကျွန်တော်၏ ပါးပြင်တွင် စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော် ပါးပြင်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် အသားလေးပွတ်ကြည့်မိသည်။ အခြားသော ခန္ဒွာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွင် ချမ်းအေးနေပါသော်လည်း သူမရိုက်လိုက်
သော ပါးပြင်သည်ကား ပူနွေးပြိး အောင့်သက်သက်ရှိလှသည်။ မွတ်ဆင်လင် ကုလားက မည်သို့ စည်းရုံးလိုက်သည်မသိ။ ပုံမှန် အပြုအမူနှင့် လုံး၀ ဆန့်ကျင်သွားသော သူမ၏ စရိုက်ကို ကျွန်တော် လုံး၀ နားမလည်။ သံလွင် တံတားကြီးလည်း နားလည်ရ ခက်နေ
လောက်သည်။ ထို့အတူ ။ သံလွင်မြစ်ရေတို့လည်း ဝေခွဲရခက်နေမည်မှာ မလွဲပေ။
    (   ၂    )
    ရန်ကုန်က စာလာသည်ဆို၍ ကျွန်တော် တွေဝေသွားသည်။ ရန်ကုန်တွင် စာရေးဆက်သွယ်သည့် မိတ်ဆွေ ကျွန်တော့်မှာ မရှိ။ ထို့ကြောင့် စာအိတ်ကို ယူကာ ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ဖောက်လိုက်သည်။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ထားသော စာရွက်လေးကို
ကျွန်တော်လည်း နုနုရွရွ ဖွင့်လိုက်သည်။ စာရွက်၏ ရနံ့သည် တစ်မျိုးထူးခြားနေ၏။ ထိုရနံ့ကို ကျွန်တော် ရင်းရင်းနှီးနှီး တွေ့ထိခံစားဖူးသည်။ စာရွက်ပေါ်က လက်ရေးလေးတွေကို မြင်ရသော် ကျွန်တော်ဦးနှောက်ခြောက်သွားသည်။ သည်လက်ရေးကို ကျွန်တော်သိသည်။
သို့သော့် ပိုင်ရှင်က မည်သူရယ်မသိ။ ဘာဘာညာညာ စဉ်းစားမနေတော့ပဲ စာကို ဖတ်လိုက်သည်။ ယင်းစာမှာ အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်ပါသည်။
( မှတ်ချက်။    ။ သူမ ပေးသည့်အတိုင်း ၏့သည် မလွဲ ပြန်၍ ဖော်ချလိုက်ပါသည် ။ ပုံ့စာရေးသူ )

သို့
မိန်နွေ
နင် ငါ့ကို မေ့နေပြီလား။ မိဖြူလေ။ ဟိုးအရင်တုန်းက နင်နဲ့ မောင်နှမတွေလို အတူတူနေခဲ့တဲ့ မြိဖူလေ။ ခုတော့ နင် ငါ့ကို မုန်းသွားပြီပေါ့နော်။ မုန်းတယ်ဆိုတာ ထက် နာကျည်းတယ် ဆိုရင် ပိုပြီးမှန်လောက်တယ်။ အင်းလေ ။ ငါမှ နင့်စကားကို နားမထောင်ခဲ့မိတာ ။
ကိုယ့် အပြစ်နဲ့ ကိုယ်ပေါ့နော်။ အဲဒီတုန်းက ရူးရုးမိုက်မိုက်နဲ့ ကုလားဇော်မင်းနောက်ကို ငါလိုက်သွားခဲ့တာ။ ကိုယ်တိုင် ဒုက္ခတွေကြုံရမှ နင့်ကို ပြန်ပြီး တောင်ပန်ချင်နေမိတယ်။ ဇော်မင်းက နင်ပြောတာထက်တောင် ပိုပြီး ယုတ်မာတယ်။ အို့ဇော်မင်းတင်မဟုတ်ပါဘူး။
မွတ်ဆလင် ကုလားတိုင်း ဒီလိုချည်းပဲ ။ အစက ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်တာပါတဲ့ ။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ ငါသိရတယ်။ ငါက သူ့ရဲ့ နံပါတ်( သုံးနေရာမှာဆိုတာကိုပေါ့ ။ ငါ့လိုပဲ နံပါတ် ( ၂ ) က မြန်မာတိုင်းရင်းသူလေးတွေပဲ။ သူတို့က ငါ့ထက်တောင် အသက်ငယ်သေးတယ်။
သူနဲ့ရပြိး တစ်ပတ်အကြာမှာပဲ နင်ပြောသလို ငါ့ကို အိမ်စေသဘောလောက်ပဲ သတ်မှတ်တာ။ နံနက်စောစောထ ထမင်းချက်ပြီး ကြမ်းတိုက်ရတယ်။ ကြမ်းတိုက်တာ မပြောင်ရင် သူတို့ ကုလားမအကြိးဆုံးက တံမျက်စည်းနဲ့ ရိုက်သေးတယ်။ ထမင်းစားတော့လည်း
အတူတူ မစားရဘူး။ ပိုပြိးဆိုးတာက ဘာသာရေး ။ တစ်လပြည့်ရင် တို့ ဘာသာထဲဝင်မယ်လို့ ပြောပေမယ့် တစ်ပတ်မပြည့်ခင်ငါ့ကို သူတို့ ဘာသာထဲ အတင်းဇွတ်သွင်းတာ။ အဝတ်လျှော်ရင်း ခဏနားနေတာတောင်မှ ဘုရားရှိခိုးနေတာလားဆိုပြီး တံမျက်စည်းနဲ့ရိုက်
ပြန်တယ်လေ။ကုလားတွေ ယုတ်မာတဲံ အကြောင်းကို ပြောရရင် ကုန်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ ခုဆို ငါက ကုလား ဇော်မင်းဆီမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ သူတို့နဲ့ အတူတူမနေနိုင်လို့ ထွက်ပြေးလာတာ။ ဒါတောင် ငါ့ကို တွေ့ရင် သတ်မယ်ဆိုတဲ့ ကျိန်းသံတွေလည်း ကြားနေရတယ်။
ငါဇာတိမြေဖြစ်တဲ့ မော်လမြိုင်ကိုတောင် ငါပြန်မလာရဲတော့ဘူး။ ဒါပါပဲဟယ် ။ ငါ့အမေနဲ့ ငါ့အဖေကို ဂရုစိုက်ပေးပါ။ နင်လည်း ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်နော် ။
                                                                                                                                  တာ့တာ
                                                                                                                                           မိဖြူ

နောက်ဆုံးစာလုံးကို လေးတွဲစွာ ဖတ်လိုက်ပြီး စာရွက်ကို စားပွဲပေါ်တင်၍ သက်ပြင်းကို ခပ်ရှည်ရှည်ချလိုက်၏။ မိဖြူကတော့ ဘဝနှင့် ရင်းပြီး သင်္ခန်းစာရသွားသည်။ သူမ၏ မိဘ နှုစ်ပါးကိုလည်း စောင့်ရှောက်ဖို့ ခိုင်းလိုက်သေးသည်။ သူမ၏ မိဘများသည် သူမစိတ်ဖြင့်
ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်သွားသည်ကို သူမ မသိလေရော့သလား။ အော့်နှစ်တွေကြာသွားပေမယ့် ကျွန်တော့်ပါးပြင်ထက်က လက်ဝါးဒဏ်ရာလည်း တဆစ်ဆစ် နာကျင်တတ်ခဲ့ပြိ။ အမြင်မှန်ရလာခဲ့သော သူမကို သံလွင်တံတားနှင့် သံလွင်မြစ်ကြီးက နားလည်ပေးနိုင်မည်
နိုင်မည်ဟု ယုံကြည်မိပါတော့သည်။      ။

1.7.2013 PM: 12:00:00

မိန်နွေ